ဤေနရာ၌ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸ ႏွစ္ခုကုိ တစ္ခုစီခြဲၿပီး မေရးေတာ့ဘဲ ေပါင္းၿပီး ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါသည္။ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸဆုိသည္မွာ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရာ၌ ရွက္ျခင္းႏွင့္ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဟိရီဆုိသည္မွာ ကာယဒုစရုိက္သံုးပါး၊ ၀စီဒုစရုိက္ေလးပါးတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရာ၌ ရွက္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ရွက္သည္ဟူရာ၌ “မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းမွ ေမြးဖြားေသာငါသည္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနလွ်င္ ရွက္စရာေကာင္းသည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ ရွက္သူလည္းရွိ၏။
ထုိ႔ျပင္ “ငါသည္ ပညာတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာမရွိသူ ဘာမွအသိဉာဏ္မရွိေသာ နလပိန္းတံုးမ်ားရဲ႕ အလုပ္ျဖစ္သည္“ဟု မိမိပညာဂုဏ္ေၾကာင့္ ရွက္သူလည္းရွိ၏။ တဖန္ အစြမ္းသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူသည္ “မေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္ေသာသူသည္ သတၱိမရွိေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္ျဖစ္သည္“ဟု စဥ္းစားႀကံဆ၍ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္သူလည္းရွိ၏။
ဤေနရာ၌ သတ္ျဖတ္မႈစသည္ကုိ ျပဳလုပ္ရဲျခင္းသည္ အစြမ္းသတၱိရွိသူ မဟုတ္ေပ။ မုိက္မဲျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က “မင့္ဒါေလးကုိ မလုပ္ရဲဘူးလား မင့္မလုပ္ရဲရင္ ငါလုပ္မည္“ဟု ေျပာၿပီး သတ္ျဖတ္မႈ စသည္ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ အစြမ္းသတၱိရွိျခင္းမဟုတ္ မုိက္မဲျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ သတၱိရွိျခင္းဆုိသည္မွာ အမ်ားအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေသာအမႈကိစၥ၊ ေကာင္းေသာအမႈကိစၥတုိ႔ကုိ လုပ္ရဲျခင္းသည္သာ သတၱိရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ထုိ႔ျပင္ အသက္သိကၡာႀကီးမားေသာပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း မိမိရဲ႕ အသက္သိကၡာ သီလသိကၡာတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္ေသာသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္ျခင္းသည္ ဟိရီပင္ျဖစ္ပါသည္။
ၾသတၱပၸဆုိသည္မွာ ကာယဒုစရုိက္၊ ၀စီဒုစရုိက္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္း၌ ေၾကာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိမေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနသည္ကုိ သူတစ္ပါးသိမွာ ေၾကာက္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ေၾကာက္သည္ဆုိရာ၀ယ္ ငါတစ္ေယာက္က မေကာင္းမႈျပဳလုပ္လွ်င္ ငါ့မိသားစု၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့ဆရာသမားမ်ား သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကုိခံရ၍ “တံေထြးခြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာကာ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္ရလိမ့္မည္”ဟု မိမိနဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာသူမ်ားကုိ ငဲ့ညွာေထာက္ထားၿပီး မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ေၾကာက္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။
ထုိၾသတၱပၸႏွင့္ဟိရီကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဟိရီက မိမိကုိယ္ကုိရွက္ျခင္း၊ ၾသတၱပၸက သူတစ္ပါးသိမည္ကုိ ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္၍ ၾသတၱပၸထက္ ဟိရီက ပုိမုိျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸႏွစ္ပါးရွိလွ်င္ မိမိကုိယ္ကုိလည္းရွက္ သူတစ္ပါးသိမည္ကုိလည္း ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထုိႏွစ္ပါးမရွိပါက မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ရွက္စရာ ေၾကာက္စရာမွန္းးမသိ၍ ျပဳလုပ္ခ်င္တုိင္း ျပဳလုပ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးသည္ အကုသုိလ္လုပ္ငန္းမ်ားမွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ အေၾကာင္းမူလ တရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤဟိရီၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးကုိ “ေလာကပါလ-ကမၻာေစာင့္တရားဟုလည္းေကာင္း၊ သုကၠဓမၼ-ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာတရား”ဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆုိၾကပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ လူႏွင့္တိရစၦာန္ ကြဲျပားျခားနားေအာင္ ဤတရားႏွစ္ပါးက ေစာင့္ေရွာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတရားႏွစ္ပါးမရွိလွ်င္ သားနဲ႔အမိ၊ အဖနဲ႔သမီး၊ ေမာင္နဲ႔ႏွမ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားျဖစ္ၿပီး တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ တူကုန္ပါလိမ့္မည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ဤတရားႏွစ္ပါးမရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနၾကၿပီး တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤတရားႏွစ္ပါးရွိရန္ လူသားတုိင္းတြင္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။
ယခုေခတ္၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ၀တ္ဆင္လာၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ေသာသူမ်ားသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေခတ္မီွေသာလူတစ္ေယာက္၊ လွပေသာလူတစ္ေယာက္၊ ၀တ္ဆင္ႏုိင္ေသာလူတစ္ေယာက္ဟု အထင္ႀကီးေနၾကပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာသူမ်ားသည္ တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ ထူးမျခားေသာေၾကာင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အၿမွီးေပါက္ေနသည္ကုိေတာ့ သတိမထားမိၾကေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔ အၿမီွးေပါက္ေနေသာသူမ်ားကုိ အတုယူၿပီး ၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ ျမန္မာ႐ုိးရာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ဟိရီၾသတၱပၸ ကင္းမဲ့ျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အၿမွီးမေပါက္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ား၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ ၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သူတုိ႔၀တ္ဆင္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လူသားျဖစ္သည့္အတြက္ သူတစ္ပါးအကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါ လိမ့္မည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစား အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္တုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔တြင္ ကာမရာဂနဲ႔ပတ္သတ္ေသာ အကုသိုလ္မ်ား အလြယ္တကူ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ မိမိတုိ႔မွာ အကုသုိလ္ဆုိသည္ကုိ မသိေသာေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပပါကလည္း မိမိလုပ္ေသာကံသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ခံစားရမည့္ သေဘာတရားရွိေနသည့္အတြက္ မည္သည့္သတၱ၀ါမဆုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါလိမ့္မည္။ လူသားျဖစ္ေသာသူမ်ားမွာ အသိဉာဏ္ရွိေသာေၾကာင့္ ပုိ၍ပင္ မေကာင္းမႈမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသည္။
ဟိရီ ၾသတၱပၸ အတု
ရွက္မႈ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈကုိ ဟိရီၾသတၱပၸဟုဆုိေသာ္လည္း ေတြ႕ကရာကုိ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းသည္ ဟိရီၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္ေပ။ ဒုစရုိက္မေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရမည္မွ ရွက္ျခင္း ေၾကာက္ျခင္းသည္သာ ဟိရီၾသတၱပၸ အစစ္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ ဘုရားသြားရမည္ကုိ ရွက္မႈ၊ ပရိသတ္အလယ္၌ စာဖတ္ စကားေျပာရမည္ကုိ ရွက္မႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေတေလလုပ္ေနသည္ကုိ မရွက္ဘဲနဲ႔ ေအာက္က်သည္ဟုထင္ရေသာ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္မႈ၊ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းကေလးတုိ႔ အခ်င္းအခ်င္း ေတြ႕ေသာအခါ ရွက္ေၾကာက္ေနမႈမ်ားသည္ ဟိရီၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္ပါ။ ပရိယာယ္မာယာမ်ားျခင္း၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘိဓမၼာ-အလုိအားျဖင့္ တဏွာသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ မရွက္မေၾကာက္ရမည့္ ေနရာမ်ားမွာ-
၁။ ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကား အတုိးအပြါး ေပးေသာအခါ၊
၂။ ဆရာ့ထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ပညာသင္ယူေသာအခါ၊
၃။ အစာစားေသာအခါ၊
၄။ သမီးရည္းစား စကားေျပာေသာအခါတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ရဟု ေလာကနီတိက်မ္း၌ ျပဆုိထားပါသည္။
တရား႐ံုးစသည္တုိ႔၌ အရာရွိမ်ားကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား သေဘၤာေပၚ၌ အေပါ့အပါးသြားခ်င္သည္ကုိ မသြား၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေၾကာက္ျခင္း၊ ေခြးစေသာ တိရစၦာန္မ်ားကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ တေစၦသရဲမ်ားကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာအရပ္သုိ႔ ခရီးသြားရမည္ကုိ ေၾကာက္ျခင္းတုိ႔သည္ ၾသတၱပၸအစစ္ မဟုတ္ပါ။ သတၱိညံ့ဖ်င္းမႈ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မေကာင္းမႈလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ၿပီး မရွက္မေၾကာက္သင့္ေသာ ေနရာတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ေအာင္ သတိထားၿပီး ေနေသာသူသည္သာ “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနရာတုိင္း၌ ရွက္ေၾကာက္ေနေသာသူကုိ “လူေကာင္း”ဟု ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိမရသကဲ့သုိ႔ ေနရာတုိင္း၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ ေနလွ်င္လည္း “လူမုိက္”ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။
ဤဟိရီၾသတၱပၸတရားမ်ားသည္ လူသားမွန္လွ်င္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာ တရားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုိက္နာေစာင့္ထိန္း က်င့္ႀကံၾကရန္အတြက္ ဟိရီၾသတၱပၸအေၾကာင္းကုိ မိမိသိသေလာက္ ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါသည္။
သုတ၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပေပးပါမည္။
ဟိရီဆုိသည္မွာ ကာယဒုစရုိက္သံုးပါး၊ ၀စီဒုစရုိက္ေလးပါးတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရာ၌ ရွက္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ရွက္သည္ဟူရာ၌ “မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းမွ ေမြးဖြားေသာငါသည္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနလွ်င္ ရွက္စရာေကာင္းသည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ ရွက္သူလည္းရွိ၏။
ထုိ႔ျပင္ “ငါသည္ ပညာတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာမရွိသူ ဘာမွအသိဉာဏ္မရွိေသာ နလပိန္းတံုးမ်ားရဲ႕ အလုပ္ျဖစ္သည္“ဟု မိမိပညာဂုဏ္ေၾကာင့္ ရွက္သူလည္းရွိ၏။ တဖန္ အစြမ္းသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူသည္ “မေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္ေသာသူသည္ သတၱိမရွိေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္ျဖစ္သည္“ဟု စဥ္းစားႀကံဆ၍ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္သူလည္းရွိ၏။
ဤေနရာ၌ သတ္ျဖတ္မႈစသည္ကုိ ျပဳလုပ္ရဲျခင္းသည္ အစြမ္းသတၱိရွိသူ မဟုတ္ေပ။ မုိက္မဲျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က “မင့္ဒါေလးကုိ မလုပ္ရဲဘူးလား မင့္မလုပ္ရဲရင္ ငါလုပ္မည္“ဟု ေျပာၿပီး သတ္ျဖတ္မႈ စသည္ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ အစြမ္းသတၱိရွိျခင္းမဟုတ္ မုိက္မဲျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ သတၱိရွိျခင္းဆုိသည္မွာ အမ်ားအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေသာအမႈကိစၥ၊ ေကာင္းေသာအမႈကိစၥတုိ႔ကုိ လုပ္ရဲျခင္းသည္သာ သတၱိရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ထုိ႔ျပင္ အသက္သိကၡာႀကီးမားေသာပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း မိမိရဲ႕ အသက္သိကၡာ သီလသိကၡာတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္ေသာသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္ျခင္းသည္ ဟိရီပင္ျဖစ္ပါသည္။
ၾသတၱပၸဆုိသည္မွာ ကာယဒုစရုိက္၊ ၀စီဒုစရုိက္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္း၌ ေၾကာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိမေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေနသည္ကုိ သူတစ္ပါးသိမွာ ေၾကာက္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ေၾကာက္သည္ဆုိရာ၀ယ္ ငါတစ္ေယာက္က မေကာင္းမႈျပဳလုပ္လွ်င္ ငါ့မိသားစု၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့ဆရာသမားမ်ား သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကုိခံရ၍ “တံေထြးခြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာကာ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္ရလိမ့္မည္”ဟု မိမိနဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာသူမ်ားကုိ ငဲ့ညွာေထာက္ထားၿပီး မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကုိ ေၾကာက္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။
ထုိၾသတၱပၸႏွင့္ဟိရီကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဟိရီက မိမိကုိယ္ကုိရွက္ျခင္း၊ ၾသတၱပၸက သူတစ္ပါးသိမည္ကုိ ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္၍ ၾသတၱပၸထက္ ဟိရီက ပုိမုိျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸႏွစ္ပါးရွိလွ်င္ မိမိကုိယ္ကုိလည္းရွက္ သူတစ္ပါးသိမည္ကုိလည္း ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထုိႏွစ္ပါးမရွိပါက မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ရွက္စရာ ေၾကာက္စရာမွန္းးမသိ၍ ျပဳလုပ္ခ်င္တုိင္း ျပဳလုပ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးသည္ အကုသုိလ္လုပ္ငန္းမ်ားမွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ အေၾကာင္းမူလ တရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤဟိရီၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးကုိ “ေလာကပါလ-ကမၻာေစာင့္တရားဟုလည္းေကာင္း၊ သုကၠဓမၼ-ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာတရား”ဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆုိၾကပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ လူႏွင့္တိရစၦာန္ ကြဲျပားျခားနားေအာင္ ဤတရားႏွစ္ပါးက ေစာင့္ေရွာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတရားႏွစ္ပါးမရွိလွ်င္ သားနဲ႔အမိ၊ အဖနဲ႔သမီး၊ ေမာင္နဲ႔ႏွမ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားျဖစ္ၿပီး တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ တူကုန္ပါလိမ့္မည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ဤတရားႏွစ္ပါးမရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနၾကၿပီး တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤတရားႏွစ္ပါးရွိရန္ လူသားတုိင္းတြင္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။
ယခုေခတ္၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ၀တ္ဆင္လာၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ေသာသူမ်ားသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေခတ္မီွေသာလူတစ္ေယာက္၊ လွပေသာလူတစ္ေယာက္၊ ၀တ္ဆင္ႏုိင္ေသာလူတစ္ေယာက္ဟု အထင္ႀကီးေနၾကပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာသူမ်ားသည္ တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ ထူးမျခားေသာေၾကာင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အၿမွီးေပါက္ေနသည္ကုိေတာ့ သတိမထားမိၾကေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔ အၿမီွးေပါက္ေနေသာသူမ်ားကုိ အတုယူၿပီး ၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ ျမန္မာ႐ုိးရာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ဟိရီၾသတၱပၸ ကင္းမဲ့ျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အၿမွီးမေပါက္ရန္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ား၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ ၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သူတုိ႔၀တ္ဆင္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လူသားျဖစ္သည့္အတြက္ သူတစ္ပါးအကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါ လိမ့္မည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ေသာ အ၀တ္အစား အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္တုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔တြင္ ကာမရာဂနဲ႔ပတ္သတ္ေသာ အကုသိုလ္မ်ား အလြယ္တကူ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ မိမိတုိ႔မွာ အကုသုိလ္ဆုိသည္ကုိ မသိေသာေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပပါကလည္း မိမိလုပ္ေသာကံသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ခံစားရမည့္ သေဘာတရားရွိေနသည့္အတြက္ မည္သည့္သတၱ၀ါမဆုိ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါလိမ့္မည္။ လူသားျဖစ္ေသာသူမ်ားမွာ အသိဉာဏ္ရွိေသာေၾကာင့္ ပုိ၍ပင္ မေကာင္းမႈမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါသည္။
ဟိရီ ၾသတၱပၸ အတု
ရွက္မႈ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈကုိ ဟိရီၾသတၱပၸဟုဆုိေသာ္လည္း ေတြ႕ကရာကုိ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းသည္ ဟိရီၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္ေပ။ ဒုစရုိက္မေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရမည္မွ ရွက္ျခင္း ေၾကာက္ျခင္းသည္သာ ဟိရီၾသတၱပၸ အစစ္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ ဘုရားသြားရမည္ကုိ ရွက္မႈ၊ ပရိသတ္အလယ္၌ စာဖတ္ စကားေျပာရမည္ကုိ ရွက္မႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ေတေလလုပ္ေနသည္ကုိ မရွက္ဘဲနဲ႔ ေအာက္က်သည္ဟုထင္ရေသာ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္မႈ၊ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းကေလးတုိ႔ အခ်င္းအခ်င္း ေတြ႕ေသာအခါ ရွက္ေၾကာက္ေနမႈမ်ားသည္ ဟိရီၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္ပါ။ ပရိယာယ္မာယာမ်ားျခင္း၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘိဓမၼာ-အလုိအားျဖင့္ တဏွာသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ မရွက္မေၾကာက္ရမည့္ ေနရာမ်ားမွာ-
၁။ ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကား အတုိးအပြါး ေပးေသာအခါ၊
၂။ ဆရာ့ထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ပညာသင္ယူေသာအခါ၊
၃။ အစာစားေသာအခါ၊
၄။ သမီးရည္းစား စကားေျပာေသာအခါတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ရဟု ေလာကနီတိက်မ္း၌ ျပဆုိထားပါသည္။
တရား႐ံုးစသည္တုိ႔၌ အရာရွိမ်ားကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား သေဘၤာေပၚ၌ အေပါ့အပါးသြားခ်င္သည္ကုိ မသြား၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေၾကာက္ျခင္း၊ ေခြးစေသာ တိရစၦာန္မ်ားကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ တေစၦသရဲမ်ားကုိ ေၾကာက္ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာအရပ္သုိ႔ ခရီးသြားရမည္ကုိ ေၾကာက္ျခင္းတုိ႔သည္ ၾသတၱပၸအစစ္ မဟုတ္ပါ။ သတၱိညံ့ဖ်င္းမႈ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မေကာင္းမႈလုပ္ရမည္ကုိ ရွက္ေၾကာက္ၿပီး မရွက္မေၾကာက္သင့္ေသာ ေနရာတုိ႔၌ မရွက္မေၾကာက္ေအာင္ သတိထားၿပီး ေနေသာသူသည္သာ “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနရာတုိင္း၌ ရွက္ေၾကာက္ေနေသာသူကုိ “လူေကာင္း”ဟု ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိမရသကဲ့သုိ႔ ေနရာတုိင္း၌ ဟိရီၾသတၱပၸကင္းမဲ့ ေနလွ်င္လည္း “လူမုိက္”ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။
ဤဟိရီၾသတၱပၸတရားမ်ားသည္ လူသားမွန္လွ်င္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာ တရားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုိက္နာေစာင့္ထိန္း က်င့္ႀကံၾကရန္အတြက္ ဟိရီၾသတၱပၸအေၾကာင္းကုိ မိမိသိသေလာက္ ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါသည္။
သုတ၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပေပးပါမည္။
0 comments:
Post a Comment