သံဃိကဒါနဆုိသည္မွာ သံဃာအားလံုးကုိ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းေသာဒါနျဖစ္ပါသည္။ မိမိလွဴမည့္ ဆြမ္းသကၤန္း စေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သာသနာေတာ္၌ရွိသမွ် သံဃာအားလံုးကုိ ရည္မွန္း၍လွဴဒါန္းလွ်င္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွအစ ပုထုဇဥ္ရဟန္းသံဃာမ်ားပါမက်န္ သံဃာအားလံုးကုိ လွဴဒါန္းရာေရာက္ေလ၏။ ထုိလွဴေသာ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ အနီးအနားမွာရွိေသာ သံဃာမ်ားသံုးေဆာင္လုိ႔ ရပါသည္။ သံဃာအားလံုးကုိ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သံဃာအားလံုးကုိ လုိက္ၿပီးေ၀ငွရန္ မလုိပါ။
ထုိကဲ့သုိ႔ သံဃိကဒါနျဖစ္ေအာင္ လွဴဒါန္းရာတြင္ စိတ္ကလည္း သံဃာအားလံုးသုိ႔ညြတ္၍ လွဴဒါန္းမွသာလွ်င္ သံဃိကဒါနအစစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏႈတ္က သံဃႆေဒမ-သံဃာအားလံုးအား လွဴဒါန္းပါ၏ဟု ဆုိေနပါေသာ္လည္း စိတ္က မိမိၾကည္ညိဳေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္သံဃာ၊ ကုိယ္ၾကည္ညိဳေနေသာ ဘုန္းႀကီးကုိသာ လွဴခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနပါက သံဃိကဒါန အစစ္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔သည္ ရဟန္းသံဃာမ်ားကုိ မည္သည့္ပစၥည္း၀တၳဳကုိမဆုိ လွဴဒါန္းရာ၌ ႏႈတ္ကလည္းဆုိ စိတ္ကလည္း သံဃာအားလံုးကုိ အာ႐ံုျပဳ၍ လွဴဒါန္းၾကရန္ လုိပါသည္။
စာဂနဲ႔ျပည့္စံုေသာ “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္သည္ လွဴဒါန္းမႈတုိ႔ကုိ ျပဳေသာအခါ၌ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္းသာတုိ႔ကုိ မေတာင္းတပါ။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ တစ္ခုတည္းကုိသာ ရရန္အတြက္ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းပါသည္။ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာတုိ႔သည္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳသည့္အေလ်ာက္ အက်ိဳးတရား ခံစားရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆုေတာင္းစရာမလုိဘဲ ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဤကာမခ်မ္းသာတုိ႔သည္ ၀ဋ္ဒုကၡမွ မလြတ္ေျမာက္ေသး ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း မေတာင္းတျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
စာဂနဲ႔ျပည့္စံု၍ လွဴဒါန္းပူေဇာ္သူတုိ႔သည္ ေနာင္သံသရာတုိ႔၌ ဆုေတာင္းစရာမလုိဘဲ ဧကန္ရရွိမည့္ အက်ိဳးတရား (၇)ပါးရွိပါသည္။ ၎တုိ႔မွာ......
၁။ သိၾကားမင္းစည္းစိမ္၊
၂။ မာရ္နတ္စည္းစိမ္၊
၃။ ျဗဟၼာစည္းစိမ္၊
၄။ စၾကာမင္းစည္းစိမ္၊
၅။ သာ၀ကပါရမီဉာဏ္၊
၆။ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္၊
၇။ အဘိသေမၺာဓိဉာဏ္တုိ႔ကုိ အက်ိဳးတရား အားေလ်ာ္စြာ ရရွိပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ မ်က္ေမွာက္ တမလြန္ဘ၀တုိ႔၌ရရွိမည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားလည္း ရွိပါေသးသည္။ ယင္တုိ႔မွာ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌..........
၁။ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔၏ ခ်င္ခင္မႈကုိ ခံရျခင္း၊
၂။ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ခ်ဥ္းကပ္မႈကုိ ခံရျခင္း၊
၃။ ေကာင္းေသာေက်ာ္ေစာသတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ျခင္း၊
၄။ ပရိသတ္အလယ္သုိ႔ ရဲ၀င့္စြာ သြားလာရဲျခင္းစေသာ အက်ိဳးတရားမ်ား ရရွိပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေနာင္ဘ၀၌ နတ္ျပည္သုိ႔ေရာက္ရျခင္း အက်ိဳးတရားလည္း ရရွိပါလိမ့္မည္။
စာဂ-စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈျပဳရာ၌ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းပံု (၃)မ်ိဳးျဖင့္ ေပးလွဴေလ့ရွိၾကပါသည္။ ယင္းတုိ႔မွာ..........
၁။ ဒါနဒါသ-ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲသူသည္ မိမိကေကာင္းေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ သံုးေဆာင္ခံစား၍ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ေက်းကၽြန္ကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၿပီး မေကာင္းေသာအရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာသူ။
၂။ ဒါနသဟာယ-မိမိသံုးေဆာင္ခံစားေသာ အရာ၀တၳဳကုိပင္ သူတစ္ပါးတုိ႔အား သူငယ္ခ်င္းကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာသူ။
၃။ ဒါနပတိ-မိမိက သင့္ေလ်ာ္႐ံုသာျဖစ္ေသာ ပစၥည္း၀တၳဳတုိ႔ကုိ သံုးေဆာင္ခံစား၍ သူတစ္ပါးတုိ႔အား အရွင္သခင္ကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာ အရာ၀တၳဳတုိ႔ကုိသာ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေသာသူတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈ (၃)မ်ိဳးတုိ႔ျဖင့္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတတ္ၾကရာတြင္ “လူေကာင္း” တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္အတြက္ စာဂမႈကုိျပဳေသာအခါ ဒါနပတိျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလွဴဒါန္းရန္ လုိပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ယခုဘ၀မွာလည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရသကဲ့သုိ႔ လွဴရေသာမိမိတုိ႔မွာလည္း ၀မ္းသာမႈမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာင္ဘ၀တုိ႔၌လည္း ေကာင္းမြန္ေသာ ခ်မ္းသာသုခတုိ႔ကုိ ရရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔သည္ စာဂ-စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈကုိ ျပဳခဲ့မွသာလွ်င္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိ႔၌ က်န္ရွိေသာပါရမီတုိ႔ကုိ ျဖည့္က်င့္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဒါန-ေကာင္းမႈသည္ ပါရမီအားလံုးတုိ႔၏ အေျခခံျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဒါနအမႈသည္ ပါရမီအားလံုးတုိ႔၏ အေျခခံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္ ဒါနပါရမီကုိ ေရွးဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒါန-စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈကုိျပဳလွ်င္ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ လႊမ္းမုိးအုပ္စုိးႏုိင္ပါသည္။ ေပးကမ္းေသာသူ၏စကားကုိ ေပးကမ္းခံရေသာပုဂၢိဳလ္က နားေထာင္တတ္ၾကပါသည္။ ေပးကမ္းမႈျပဳလွ်င္ မယဥ္ေက်းေသာသူကုိ ယဥ္ေက်းေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မုန္းသူသည္ပင္ မိမိအလုိသုိ႔ ပါလာႏုိင္ပါသည္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေနရ ျခင္းသည္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းသကဲ့သုိ႔ သံသရာ၀ယ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေပါမ်ားေလသမွ်သည္လည္း ဒါန၏ အက်ိဳးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
“အူမေတာင့္မွ သီလေဆာက္တည္ႏုိင္မည္”ဟု ေျပာဆုိေနၾကသည့္အတုိင္း ဒါနမရွိလွ်င္ သီလပါရမီကုိ ျဖည့္က်င့္ရန္ ခဲယဥ္းပါသည္။ ထုိ႔အတူ ပညာပါရမီျဖည့္က်င့္ဖုိ႔ရာ၊ ပညာရွာဖုိ႔ရာမွာလည္း ဒါနခ်ိဳ႕တဲ့ ပစၥည္းမဲ့သူမ်ားမွာ ျဖစ္သလုိပညာသင္ၾကား ျဖည့္က်င့္ရပါသည္။ ပစၥည္းမရွိလွ်င္ မိမိက ႐ုိး႐ုိးသားသား ေျပာေသာစကားကုိပင္ အထင္လြဲခံရတတ္ရ၍ ခႏၱီပါရမီျဖည့္က်င့္ရန္မွာလည္း မလြယ္ကူလွေပ။ “ဥစၥာမရွိ ကတိမတည္”ဆုိသည့္အတုိင္း ကတိသစၥာဟူေသာ သစၥာပါရမီျဖည့္ရန္လည္း ၀န္ေလးလွေပသည္။ မိမိ၌ ဥစၥာပစၥည္းမရွိ၍ မိမိထက္သာေသာသူကုိ ျမင္လွ်င္လည္း “ကုိယ့္ထက္သာ မနာလုိ”ဆုိသည့္အတုိင္း ေတြ႕သမွ်လူမ်ား၊ သတၱ၀ါမ်ားေပၚမွာ ေမတၱာပါရမီ ထားတတ္ရန္မွာလည္း ေ၀းကြာလွေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါနပါရမီသည္ ပါရမီအားလံုး၏ အေျခခံျဖစ္သည္ဟု ဆုိရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀၌ ဒါနပါရမီကုိ ေရွးဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဒါန-ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္း၏ အေရးပါပံုကုိသိေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္ စာဂမႈကုိျပဳလုပ္လွ်င္ “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ ျဖစ္႐ံုသာမက သံသရာအတြက္ပါ အက်ိဳးတရားမ်ားကုိ ရရွိမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာဂမႈကုိ အၿမဲတေစ ျပဳလုပ္ၾကရန္ လုိအပ္လွပါသည္။
ေနာက္တစ္ပါတ္တြင္ ပညာ၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပေပးပါမည္။
0 comments:
Post a Comment