လူေတာ္လူေကာင္း ၂

ေလာက၌ ဆရာမ်ားထံမွ သင္ယူ၍တတ္ေျမာက္ေသာ ပညာရပ္တုိ႔မ်ားစြာရွိပါသည္။ ဆရာမ်ားမွသင္ေပးေသာ ဗဟုသုတအတတ္ပညာ စက္မႈလက္မႈအတတ္ပညာ အတန္းပညာစေသာ ေလာကီေလာကုတၱရာ ပညာေပါင္းစံု ရွိပါသည္။


ေလာကီနယ္ပယ္၌ ဆရာမ်ားထံမွ သင္ယူေလ့လာခဲ့ေသာပညာျဖင့္ ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းဆရာ ေက်ာင္းဆရာမ အစရွိေသာ ပညာတတ္လူေတာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္လာၾကရပါသည္။


ထုိ႔ျပင္ ဆရာမ်ားသည္ “လူေတာ္”တစ္ေယာက္ျဖစ္ရံုသာမက “လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လည္း လမ္းညႊန္ဆံုးမေပးႏုိင္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ျပဳလုပ္ေပးေသာ ဆရာမ်ား၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ မေမ့ရန္လုိပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ လူဆုိးလူမုိက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေသာ ဆရာမ်ားလည္း ရွိပါေသးသည္။ ဆရာတင္မမွားဖုိ႔ရန္ သတိတရား ဆင္ျခင္ဉာဏ္တရားရွိဖုိ႔ေတာ့ လုိပါသည္။ အဇာတသတ္ဘုရင္သည္ ဆရာတင္မွားေသာေၾကာင့္ ဒုကၡမ်ားစြာျဖင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။


မိမိအား “လူေတာ္လူေကာင္း”ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေသာ ဆရာမ်ား၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ မဆပ္ႏုိင္လွ်င္ေသာ္မွ ေက်းဇူးမကန္းမိရန္ အေရးႀကီးလွပါသည္။


ထုိ႔ေနာက္ ေတြးေခၚႀကံဆ၍ရေသာ ပညာျဖင့္လည္း “လူေတာ္”တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ပါသည္။ ေတြးေခၚႀကံဆ၍ရေသာ ပညာဆုိသည္မွာ ေရေႏြးအုိးဆူေနသည္ကုိၾကည့္ၿပီး ”ေရေႏြးအုိး၏အဖံုး အဘယ့္ေၾကာင့္ အေပၚသုိ႔တက္တက္ေနရတာလဲ”ဟု ေတြးေခၚစဥ္းစားၿပီး ေရေႏြးေငြ႕ျဖင့္ မီးရထားေမာင္းရေအာင္ တီထြင္ခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္၏ အႀကံအစည္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚခဲ့ေသာသူသည္ ေရေႏြးအုိး၏အဖံုးကုိ လက္ႏွင့္ဖိၾကည့္ေသာအခါ ေရေႏြးေငြ႕၏ တြန္းကန္အားေၾကာင့္ ေရေႏြးအုိးအဖံုးအေပၚသုိ႔ တက္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု အႀကံရရွိၿပီး မီးရထား ကားစေသာယာဥ္မ်ားကုိ ေရေႏြးေငြ႕ျဖင့္ ေမာင္း၍ရေအာင္ တီထြင္ခဲ့သည္ဟု သိရွိရပါသည္။ ထုိသူသည္ မိမိဘာသာ ေတြးေခၚႀကံဆ၍ရေသာပညာျဖင့္ စမ္းသပ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္လာရေပသည္။


ထုိကဲ့သုိ႔ မိမိဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆၿပီး လူအမ်ားအသံုးျပဳႏုိင္ရန္ စက္ပစၥည္းမ်ား၊ ပရိေဘာဂမ်ား၊ အ၀တ္အထည္မ်ားအစရွိေသာ လူအသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ တီထြင္ထုတ္လုပ္ခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိလူမ်ားသည္ “လူေတာ္”မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။


ဂုိဂလီယက္မုိမာကုိနီအမည္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္လည္း မိမိဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆၿပီး ေရဒီယုိကုိ စတင္တီထြင္ခဲ့ပါသည္။ သူသည္ နည္းသစ္ရွာေပးႏုိင္သူဟု ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ေက်းဇူးမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရဒီယုိႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ကိစၥတုိင္းမွာ သူ႕ကုိထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရွိရပါသည္။


အထက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ မိမိကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆၿပီး ေလာကီေလာကုတၱရာႏွစ္ျဖာေသာ အက်ိဳးတုိ႔ကုိ ေဆာင္ရြက္၍ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ မ်ားစြာရွိခဲ့ပါသည္။ ေလာကီဘက္၌ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ အနည္းငယ္ တင္ျပၿပီးေနာက္ ေလာကုတၱရာဘက္၌ မိမိဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆၿပီး ကိေလသာကုန္ခမ္းကာ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ပ႑ိတသာမေဏအစရွိေသာ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။


ဤေနရာ၌ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ႏွင့္ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ပ႑ိတသာမေဏ၏ မိမိဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆပံုကုိ ဗဟုသုတယူစရာ ေကာင္းေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တင္ျပေပးလုိက္ပါသည္။


ပ႑ိတသာမေဏသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ထံတြင္ ရွင္ျပဳၿပီး ေနာက္ရက္တြင္ ဆြမ္းခံလုိက္သြားခဲ့သည္။ ထုိဆြမ္းခံသြားရာလမ္းတြင္ ေျမာင္းျဖင့္ေရသြယ္ေနေသာ လယ္လုပ္သမားမ်ား၊ ျမားတံကုိမီးကင္း၍ မ်က္စိေထာင့္ျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ ေျဖာင့္ေအာင္လုပ္ေနေသာ ေလးသမား၊ သစ္တုိ႔ကုိ ျဖတ္ေတာက္လွီးၿပီး ေရြေဘာ္ထုိး၍ လွည္းဘီးစသည္ ျပဳလုပ္ေနၾကေသာ လက္သမားတုိ႔ကုိ ျမင္ေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္အား “အရွင္ဘုရား စိတ္မရွိေသာေရကုိ မိမိလုိရာအရပ္သုိ႔ေရာက္ေအာင္၊ စိတ္မရွိေသာ ျမားတံကုိေျဖာင့္ေအာင္၊ စိတ္မရွိေသာသစ္တုိ႔ကုိ ျဖတ္ေတာက္လွီး၍ ေရြေဘာ္ထုိးၿပီး လွည္းဘီးလုိ၀ုိင္းေနေအာင္ ျပဳလုပ္၍ရပါသေလာ”ဟု ေမးေသာအခါ မေထရ္ျမတ္က “ရပါသည္”ဟု ေျဖဆုိေသာအခါ သာမေဏက “စိတ္မရွိေသာေရကုိ မိမိအလုိသုိ႔ ေဆာင္ယူ၍ လယ္လုပ္ျခင္းအမႈကိစၥတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္လွ်င္ စိတ္ရွိေသာငါသည္လည္း မိမိ၏စိတ္ကုိ မိမိအလုိသုိ႔ယူၿပီး ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ရန္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မတတ္ႏုိင္ဘဲရွိအံ့နည္း။


စိတ္မရွိေသာ ျမားတံကုိ ေျဖာင့္ေအာင္ျပဳလုပ္ႏုိင္လွ်င္ စိတ္ရွိေသာငါသည္ မိမိ၏စိတ္ကုိ တည္ၿငိမ္ေျဖာင့္မတ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ရမည္။ စိတ္မရွိေသာသစ္တုိ႔ကုိ မိမိတုိ႔အလုိရွိရာ လွည္းဘီးစသည္တုိ႔ျပဳလုပ္၍ရလွ်င္ စိတ္ရွိေသာငါသည္ ငါ၏စိတ္ကုိႏုိင္ေအာင္ထိန္းၿပီး တရားအားထုတ္ႏုိင္ရမည္”ဟု ႀကံစည္စဥ္းစားၿပီး ဆြမ္းခံဆက္မလုိက္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသုိ႔ျပန္သြားၿပီးလွ်င္ မိမိ၏စိတ္ကုိ တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားကာ မိမိစိတ္ကုိ တရားဘက္၌အာ႐ံုရေအာင္ စိတ္ကုိဆြဲယူၿပီး တရားအားထုတ္ရာ ကိေလသာကုန္ခမ္း၍ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။


ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိစိတ္ကုိ မထိန္းႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဤသာမေဏကဲ့သုိ႔ အတုယူကာ မိမိစိတ္ကုိ ထိန္းႏုိင္ေအာင္ က်င့္သံုးသင့္ပါသည္။ သာမေဏကဲ့သုိ႔ ေတြးေခၚႀကံမည္ဆုိလွ်င္ ရဟႏၱာမျဖစ္ေတာင္မွ စိတ္တုိလြယ္ ေဒါသထြက္လြယ္ အမ်က္ထြက္လြယ္ျခင္းမ်ားကင္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈရရွိပါလိမ့္မည္။


မ်ားေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမႈလုပ္ၾကသည္မွာ မိမိစိတ္ကုိ မထိန္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိစိတ္ကုိ အေကာင္းဆံုးဘက္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္လွ်င္ေသာ္မွ အဆုိးဆံုးမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္လွ်င္ မ်က္ေမွာက္ တမလြန္ဘ၀တုိ႔မွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာပါလိမ့္မည္။


ပညာရပ္တစ္ခုခုကုိ တတ္ကၽြမ္းနားလည္၍ “လူေတာ္”ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ “လူမုိက္”မျဖစ္ဖုိ႔ ပုိအေရးႀကီးပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူေတာ္မ်ားသည္ ေကာင္းေသာဘက္၌ အသံုးခ်လွ်င္ လုိက္မမီေအာင္ တုိးတက္သလုိ မေကာင္းမႈဘက္၌ အသံုးခ်လွ်င္ ကယ္တင္၍မရႏုိင္ေအာင္ မုိက္မဲႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတတ္ထားေသာပညာကို မွန္ကန္စြာအသံုးမခ်ဘဲ မေကာင္းေသာဘက္၌ အသံုးခ်မည့္ဆုိလွ်င္ လူေတာ္ေပမဲ့ လူယုတ္မာ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။


ကမၻာေပၚတြင္ လူေတာ္မွန္သမွ် လူေကာင္းျဖစ္မည္ဆုိလွ်င္ ကမၻာေလာကႀကီးတြင္ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေနထုိင္ၾကရပါလိမ့္မည္။ ကမၻာေပၚတြင္ လူေတာ္တုိ႔မ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း လူေကာင္းစိတ္ မရွိေသာ ေၾကာင့္ စစ္ပြဲမ်ား ရန္ၿငိဳမ်ား ျဖစ္ေပၚေနၾကရပါသည္။


လူေတာ္မ်ားသည္ မိမိတတ္ထားေသာပညာျဖင့္ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေစမည့္ အလုပ္မွန္သမွ်တုိ႔ကုိ မလုပ္ၾကရန္ လုိပါသည္။ လူေတာ္မ်ားသည္ မိမိမွာ အတတ္ပညာရွိ၏ ဂုဏ္ရွိ၏ စည္းစိမ္ဥစၥာရွိ၏ ရာထူးရွိ၏စသည္ျဖင့္ မာန္မာနထားကာ သူတစ္ပါးကုိ ဒုကၡေရာက္ေအာင္မလုပ္ဘဲ သူတစ္ပါးအက်ိဳးရွိေစမည့္ အလုပ္ကိစၥတုိ႔ကုိ လုပ္ကုိင္ေပးၾကမွသာလွ်င္ “လူေကာင္း”ျဖစ္ကာ “လူေတာ္လူေကာင္း”အရည္အခ်င္းႏွင့္ျပည့္စံု၍ မ်က္ေမွာက္ တမလြန္တုိ႔၌ လုိအင္ဆႏၵမွန္သမွ် ျပည့္၀ပါလိမ့္မည္။


လူေတာ္မ်ားသည္ ကုိယ့္က်င့္စာတရားမရွိပါက လူမုိက္ျဖစ္၍ ေနာင္သံသရာအတြက္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ မလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သံသရာ၌လည္း ဒုကၡအေပါင္းႏွင့္သာ ရင္ဆုိင္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။


ေတာ္ေသာပုဂၢိဳလ္၊ ပညာရွိေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ “လူေကာင္း”ဟူေသာ အနားကြက္ သူေတာ္ေကာင္း တရားမရွိပါက ၿပီးျပည့္စံုေသာလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည္မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္၍ “လူေကာင္း”ဟူေသာ သူေတာ္ေကာင္း တရားသည္ သက္ရွိသတၱ၀ါတုိင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာတရားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျပည့္စံုရမည့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကုိ အက်ယ္တ၀င့္ ေရးသားတင္ျပေပးလုိက္ပါသည္။


ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပပါမည္။